خدایـــا! من همانـــم که گــــاه خنــدانم، و گـــــاهی گریــــــان.
گــــاه شـــــکرگـــــــزارم، و گــــــاهی درحـال گــــله کـــــــــردن.
گــــــــــاه بنده ی تـــــوأم، و گــــــــــاهی بنــده ی خـــــویش!
خدای همیشگی ام! من مبتلا به گاه و بی گاه های همواره ام،
بیماری نامتعادل که همیشه به نسخه طبیب خویش عمل نمی کند!
اسیر خویشتنم؛ و گاه و بی گاه های اسارت گونه ام مرا در برگرفته است...
معبود آزاده ام!
تمام این گاه و بی گاه های مدامم را، ببخش...
- ۰ نظر
- ۰۲ خرداد ۹۴ ، ۲۳:۵۷